Gama tebdil olmuş

Gama tebdil olmuş

Dünyanın işleri, dehrin halleri; bizleri söğüt gibi savuran, çözüp birbirine dolayan bir rüzgar. Bir rüzgar esiyor aramızda, bizim kımıltılarımızdan, inildeyişlerimizden yapılma bir rüzgar ve en çok da fısıltılarımızdan. Bir söğüt dalının hışırtısıyla konuşuyor insanlık. ‘Korku içinde olana her şey hışırdar’ demişti birisi, ekleyeyim ben de, sevgi içinde olana her şey fısıldar. Dağ fısıldar, ay fısıldar, gök fısıldar.  Japon Haiku şiirinin büyük ozanı Başo “kalbindeki bütün arzu/ bütün nefret/söğüde emanet” diye yazarken, aklındaki insanlık ailesi miydi, yoksa gerçekten hallerini bir bir söğüde dökmekten mi bahsediyordu bilmiyorum.
Bazen insan, anlatamamaktan da önce anlatamayacağını bilmenin derdiyle bîzârdır. Konuşan kişi kendi yalnızlığında, kendi kırılgan titreşiminde, hatta kendi yokluğunda söylenir. “Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!” demişti Âkif.
İnsanların birbirleriyle konuştukları pek çok kere, insan iletişimi malumatın haricinde bir şeye bürünüyor. Çünkü merâm, konuşanla dinleyen arasında gidip gelen, mübadele edilen bir katı nesne değildir, bir ilişkinin bizatihi iklimidir.
 Gözden göze, kalpten kalbe bir yol var. Bazen bir düzlükten kolayca yürürsünüz o yolu, bazen bir dağlar arasından geçit verir de nefesinizi keser. İnsan hep konuşuyor insanla, ama ne diyor? Kendi içinin uğultularını mı boca ediyor, yoksa arada durup halden bilmeye mi niyetleniyor?

Söz, dilden ve dudaktan kulağa değil, kalpten kalbe çarpa çarpa genişleyerek, kubbeyi dolduruyor. “İki saat sarkacını duvara yan yana asarsanız, salınımları giderek birbirine yaklaşır. Her biri diğerinin duvar yoluyla naklettiği ufak titreşimleri alır ve böylece senkronize olurlar. Hemen hemen aynı zaman aralığında salınan iki şey, fiziksel olarak birbirine yakınsa, giderek birbirine kilitlenmeye ve tamamen aynı zaman aralığında salınmaya meyleder.

Şeyler tembeldir. Ortaklaşa salınmak karşıt şekillerde salınmaktan daha az enerji gerektirir. Fizikçiler, bu güzel ekonomik tembelliği karşılıklı faz kilitlenmesi veya katılım olarak adlandırır. Her canlı bir sarkaçtır. Titreşiriz. Amip veya insan, salınırız, ritmik biçimde hareket eder, ritmik biçimde değişiriz, tempo tutarız.” diyor Zihinde Bir Dalga adlı kitabında Ursula le Guin. Kitabın alt başlığı “Anlatmak, Dinlemektir.”  Bugün beynimizde uzak hücrelerin bile bir tür wi-fi sistemiyle birbiriyle haberleşebildiğini biliyoruz.
 Canlılık hücrelerin birbiriyle konuşabilmesi demektir. Ne zaman ki hücreler arasında selam sabah kesilir o zaman ufukta ölümün hayaleti

Laleyi sümbülü gülü har almış
Zevk u şevk ehlini ah ü zar almış
Süleyman tahtını sanki mar almış
Gama tebdil olmuş